Każdy, kto ma więcej niż osiemnaście lat wie czym jest Bluetooth i nie raz z niego korzystał. Nie na darmo powstały znaki i modele przywitanie nazwane pieszczotliwie: “żółwikiem na blutka”. Zasięg urządzenia Bluetooth determinowany jest przez klasę mocy, a rozkład wygląda tak, jak na dole:
- klasa 1 (100 mW) ma największy zasięg, teoretycznie do 100 m (normalnie nie przekracza 25 m)
- klasa 2 (2,5 mW) jest najpowszechniejsza w użyciu, teoretyczny zasięg do 10 m
- klasa 3 (1 mW) rzadko używana, z teoretycznym zasięgiem do 1 m
Do czego zatem stosuje się tę technologię?
W niedalekiej przeszłości przysyłano nią dane z telefonu na telefon, ale z połączeniem różnie bywało. Zrywało się, były problemy z autoryzacją. Teraz najczęściej bluetooth można spotkać przy połączeniu urządzeń z komputerem: myszek i klawiatur. Technologia ta ma jednak swoje zastosowanie. Doskonale nadaje się także do komunikowania się elektroniki nasobnej (urządzeń wearables), np. inteligentnego zegarka, ze smartfonem. Dzięki niej można połączyć ze sobą elementy inteligentnego domu. Termostaty instalacji grzewczych, lampy LED i zdalnie sterowane gniazda zasilania łączyły się dotychczas z centralą rozdzielczą poprzez sieci WLAN.
Omówmy zatem kolejne standardy technologii Bluetooth:
- Bluetooth 1.0 – 21 kb/s
- Bluetooth 1.1 – 124 kb/s
- Bluetooth 1.2 – 328 kb/s
- Bluetooth 2.0 + EDR – wprowadzenie Enhanced Data Rate zwiększyło transfer teoretyczny do 2,1 Mb/s (około 3 Mb/s wliczając narzut protokołu)
- Bluetooth 3.0 + HS (High Speed) – 24 Mb/s (3 MB/s)
- Bluetooth 3.1 + HS (High Speed) – 40 Mb/s (5 MB/s)
- Bluetooth 4.0 + LE (Low Energy) – 1 Mb/s – znacząco ograniczono pobór energii (np. praca czujnika temperatury, przez wiele miesięcy na baterii pastylkowej), kosztem obniżonego transferu oraz zwiększono realny zasięg działania do 100 m
